Bu katliam gerçekleşirken sesimizi kimse duymadı. 1992 yılından sonra bile, halen Srebrenitsa’nın güvenli bir yer olduğunu düşünüyoruz. Evimizin bahçesi kadar güvenli… Annem, babama hamile kaldığını söylüyor. Babamın yüzünde garip bir ifade “olacak şey değil” dediğini duyuyorum. Annem, ağlayarak komşunun evine giriyor. “Seni bile okula gönderemiyorum; o bunu nasıl düşünemez?” diyor. “93 yılında bir okulun bahçesine atılan bombayı nasıl unutur? 105 çocuğun …
Devamı oku